ak akçe

bazen işte, penceresi çiçekli kadınlardan olmak istiyorum.

balkonu her zaman temiz, oturulmaya hazır. domates biber kurutur, çilek reçeli yaparım. çabucak, lezzetli yemekler hazırlarım. her yer, o ev hiç kirlenmezmiş gibi mis kokar.

sonra, daha hayali kurarken sıkılıyorum hayalden. hayalde yani.

karavana atlayıp dünyayı dolaşıyoruz bu kez de. toz toprak içinde, yarın ne yapacağımız belli değil, gelişine yaşıyoruz. belki earl'ün yanına yerleşiriz ya da snatch'e fon müziği oluruz.

kimi zaman bakımlı kadınlara özeniyorum. karar veriyorum, ben de öyle olacağım, diye; yapıyorum bir şeyler, sonuç kötü değil. gerçi bir lastik toka mahvedebilir her şeyi.

hayal kurmak güzel. hayat kesmiyor çünkü... insan en çok kendinden sıkılıyor. arada oyun oynamanın en çok ona yararı var. hem 'kendi' olmayı kim kaybetmiş ki biz bulalım. o kurmacalar da o bütüne ait değil mi zaten, deyip dengesizliğimi aklıyorum.

(o yazı, bu yazı değil)