çok sevgili arkadaşlar, yazamadıkça yazamadıkça insan kendini şey hissediyor. "bir şey oldu yazayım", bu kadar zaman oldu, yaza yaza bunu mu yazdın? daha büyük bir şey olsun öyle yaz. ama kazakistan'dayım, kazakistan demek şantiyedeki ev demek. ne olabilir ki büyük? ev kazası olabilir. tüp yok ki patlasın. sandalyeden düşsem bacağım kırılmaz, acıyı şairane tasvir edeyim. karşıdan karşıya geçerken araba çarpmayacağı kesin. başıma saksı düşmeyeceğinden eminim. birileriyle tanışmayacağım. kendimden başkasını tasvir imkanı yok. o da sıkıcı oluyor çoğu zaman.
filmleri anlatacağım asıl size. öyle güzel filmler izledim ki, -zaten geceleri başka ne yapıyorum- şaşarsınız.
ama onları sonra anlatacağım. önce yukarıdakini izleyip gülün. sessiz film olduğunu hissettirmiyor bile.
4 yorum:
yaz diyorum ben ilk. hevesle diyorum hem de. bir de yorum yapmak çok yorucu burda, çok uğraşıyorum.
seni dinlemeyeceğim de kimi dinleyeceğim :)
ona bir bakayım, istekleri minimuma indireyim.
kucak dolsu sevgiler ve selamlar sana da, pac'e de...
bilmukabele doliciğim. bir aksilik olmazsa iki ay sonra ankara'ya gelmeyi planlıyoruz. toplanır muhabbet ederiz.
Yorum Gönder