dedikodu

onların evde balkondayız.
sadiye teyze diyor ki, "yavrum, kaldır balkondaki perdeleri, hava alırsın."
evlerimiz karşı karşıya.
"yok," diyorum, "öyle rahat edemem. gündüz orada çalıştığımdan..."
pek dinlemiyor, diğer evleri göstermeye başlıyor tek tek. hiç istemeden  içlerine giriyorum:  kiremitleri kırık evde kendini asan kadın, bahçesi harabe olanda karısına işkence eden adam, nikahsız yaşayan çift, evi kedi köpek dolu meczup, cinayet işleyen, kuma getiren, delisi, evi pisi... konuşma ilerledikçe tahammülüm azalıyor, elimle ağzını kapatıvermek istiyorum sadiye teyzenin.
o anlatırken yüzüne bakmıyorum -zorlandığım bir şey bu-, konuyu değiştiriyorum, dinlemek istemediğimi belli ediyorum ama hiçbir işareti okumadan devam ediyor.

biriyle yeni tanıştığımda öyle titizlenirim ki, bazen çekingenlik olarak yorumlanır bu davranışım. adım adım ve karşı tarafın toleranslarını gözeterek ilerlemek isterim. kapıyı çalmadan, ev sahibi uygun olmadan içeri girmem.

hal böyleyken, başka yaşamların sırlarını, bu kadar ayaküstü, hafif  şeylerden söz ediliyormuş gibi  dinlemek, etrafı yüksek çitlerle çevrili bir bahçeye zorla girmişim hissi yarattı. anlattıkları hayat değiştiren, hayat mahveden, kalıcı izler bırakan dönüm noktaları. mahremiyeti hakeden, bir cümlelik manşete sığmayan, çekirdek çıtlama rahatlığında söylenemeyecek trajediler.

hiçbir şeyin kendilerine dokunmayacağını sanıyorlar belki, belki öyle steril bir yaşantı içindekiler ki en basit bir sıradışılığın sözünü etmek bile heyecanlandırıyor onları. ya da bilemediğim başka nedenler. ama yaşanmayan bir hayatın bu isteği doğurduğu kesin.
balkondaki perdeleri kaldırmamın ne büyük hata olacağı da.