ıııııı...

akşamları dükkana gittiğimde oturuyorum. bir sürü kişi gelip geçiyor. bazılarıyla konuşuyoruz, kimileriyle sohbet derinleşiyor. bir gün içinde bu kadar çok insanla konuştuğum olmuş muydu? belki olmuştur, hatırlamıyorumdur ama en çok bu dönemde gibi geliyor.

zarif insanlar, doğallıkla davranan, doğal olduğunu düşünüp kabalık sınırına yaklaşanlar, kendine güvenenler, yavaşça -zarar vermekten ya da yanlış anlaşılmaktan korkar gibi- konuşanlar, hele çiftler...
ilişkilerinin atardamarı okunuyor uzaktan. kim kime daha önce aşık olmuş, dışarıda yemek yerken ne konuşacaklar, kendini bırakmayan hangisi, azalmaya mı başlamış...

abartıyorum tabi ister istemez hayalgücümle birlikte ama, insanlar hayatlarıyla beraber geçiyorlar dükkanın önünden. tatilde olmalarının okunulabilirliği arttırdığını gözardı etmemek lazım.
aralarında şakalaşmaları, son derece vakur yürüyüşleri, şefkatleri, hayretleri, mesafeli duruşları, yanağımı sıkanları...

şehir, insanları nasıl değiştiriyor onu farkettim. en azından dış duruşlarını. gördüğüm kadarıyla, ankaralılar görgülü, kültürlü ve sıcak. istanbullular, nezaket gereği nazik, mesafeli, fakat samimiyet hissettiklerinde bir noktaya kadar buzlarını eritebilen. izmirliler... ne diyeyim... benim gibi, arkadaşlarım gibi... rahat, açık... kolayca aynı dilden konuştuğumuz için dışarıdan bakıp bir şey söyleyemedim. anadolulular ya çok candan ya çok kapalı. anadolulular diye böyle kestirmeden gitmek çok haksızlık aslında. futboldaki üç büyükler ve anadolu takımları ayrımına benzedi. önceden trabzon, şimdi de bursa şampiyon oldu da jargon yavaş yavaş değişmeye başladı.

kalemle kağıda yazmaya alıştığımdan, buranın bilinçakışsal etkisini bilmiyordum. dükkandan insanlara, insanlardan  "ne olacak bu cimbomun hali" ne sıçrayan düşüncelerimi tutuyor, giriş gelişme sonuçlu başka bir yazıda buluşmak üzere şimdilik veda ediyorum.