bugünkü

bugün bir şey yaşadım... ailelerle çocuklar arasında zaman geçtikçe büyüyen o kopukluk...
bir arkadaşım var. çocuğunu büyütüyor. çok sevgiden, koruma kollama isteğinden, farkında olmadan kırıcı olabiliyor çocuğuna karşı. çocuğu da tabi kendini çekiyor o öyle davrandıkça. ya içine kapanıyor ya da aynı şekilde karşılık veriyor annesine. sonuçta dünyada birbirlerinden daha çok sevdikleri kimse yokken soğuk hatta nefret dolu bir tablo görünüyor dışarıdan.
halbuki, en azından yeni tanışılan birine gösterilen saygıyla, çekinceyle yaklaşsalar birbirlerine, kötü sözlerin sarfedilmesi bir yana, kişisel alanlara da yağma dükkanına girer gibi girmeyecekler. sonradan pişmanlıkla yakınlaşmak için uğraşacakları çabanın yanında gösterilecek azıcık özen ve dikkat işlerin karmaşıklaşmasını baştan önleyecek.