eskiden nasıl keskin cümleler kurardım. şimdi her dediğimin sonunda "acaba?"
zihnim mide bulandıran çekimler gibi konuya bir o yandan bir bu yandan, çok yönlü ama kararsız yaklaşıyor.
küçükken, büyüyünce, yaşamın, gözlerin bozukmuş da doğru numarayı takmışsın gibi netleşeceğini düşünürdüm oysa...
işin kötüsü hayat, bir yere demir atınca kolay.
olsun, dalgalı deniz kuytu limana yeğdir her zaman.
madem ki yol almak kaçınılmaz...
0 yorum:
Yorum Gönder