bu ara takıntılarla başım dertte.
her zamankinden farklı olarak, çivilenmiş keskinlikte yaşamaya ihtiyaç duyuyorum.
akıl bilir ne istediğini, deyip, işine pek de karışmıyorum.
aslında amy winehouse'dan söz edecektim. uzak yerden girdiğim için çıkışı bulamadım.
hıh, takıntı... evet, amy...
bir aydır, yazarken amy winehouse'dan başkasını dinleyemiyorum. diğerleri dikkatimi istiyor; yok, diyorum, dikkat buraya lazım. sonunda yazı da kalıyor, müziğe de ayıp oluyor.
sesini, dinleyeni özellikle duygulandırmak için kullanan, incecikleştirip içine bir de çocuk vurgusu ekleyen, şarkı söylemeyi güç gösterisine dönüştürenleri sevmiyorum. bunlara genellikle kadın vokalistlerde rastlandığı için dinlediğim kadın şarkıcı sayısı az.
sanki daha kendi kendine ve içinde hissederek söylenmeli şarkı. dinleyiciye yaklaşacak mesafe bırakılmalı. uç noktalara gidersek, şebnem ferah'a karşı tracy chapman diyebilirim örneğin.
yine konuyu dağıttım. topladım geldim.
yani aslında diyeceğim, amy winehouse'un sesini sevmiyorum (müziğini değil ama). bir şeyler dinlemek istediğimde hatırıma gelmez, seçenek olarak. ama nedense yazarken...
yine de, rahatsız edici değilse takıntılarla pek uğraşmamak gerek. di mi winehouse?
0 yorum:
Yorum Gönder