ziya osman

gece 1 civarı işten eve döndüğümde bir uyumamak alıyor ki beni, sanki hiç yaşamamışım, sanki ilk kez, daha yeni hayata gelmişim, zaman kısıtlı.

içmekler mi istersiniz, küçücük bahçede kokuların arasında oturup kalmaklar mı.
yaşamalara doyamıyorum, halbusi sabahın sekizinde dokuzunda kalkmam gerekirken sanki hayatı uzatıyorum, üçe beşe kadar, halat çekme oyunundaki şevkle.

sonra sabası kötü oluyor.