günler bornova'da ev aramakla geçiyor. 3+1'ler, 'bakımlılar', tadilat isteyenler, ara katlar, zemin üstüler, laminant parkeliler, pimapenliler...
bu sayede bornova'yı öğrendim. biraz büyükşehir, biraz tatil kasabası... ne o, ne o... en izmir hala karşıyaka benim için.
boş bir ev hayalgücünü müthiş tetikliyor insanın. evi beğenmemiş olsak bile hemen havaya giriveriyoruz ; büyük kırmızı minder buraya, şurası çalışma köşesi... şimdiki ev de zaten hüzünlü, iyice ihmal edildi. geçici ikametgah... o yeni sahiplerini merak ediyor, biz yeni evimizi bekliyoruz.
sevgiliden aniden gelen fikirle ayvalık'a yerleşmeyi düşünmeye başladık. annemler orada. ben yaklaşık üç yılımı orada geçirdim. orayı çok severim, her gidişimde yenilenmiş dönerim. yazları biraz, kışları çok güzeldir. insanı sıcaktır, yabancılık çektirmez. deniz kenarına indin mi söze sığmaz. ama yine de orada yaşamak, daha doğrusu oraya dönmek istiyor muyum bilmiyorum. hayaten gayet mantıksız olsa da zamanda geriye yolculuk gibi bu benim için.
belki de tam tersi, çok iyi olur. ayvalık iyi gelir. bu hafif şiddetteki ürkeklik değişime direnmemdendir.
büyük şehrin ve kasabanın eksileri artıları ve hissettiklerim bir yana ayvalık'ın hele de rum evleri karşı konulacak gibi değil. burada dümdüz ve eşi benzeri çok bir apartman dairesinde yaşamaktansa orada bahçeli, içeriden merdivenli, cumbalı, avlulu, şanslıysan şömineli bir evde yaşamak fikri çok daha çekici ve şimdiden keyifli geliyor.
daha önce de yaptığımız gibi zamanın sürprizlerine bırakacağız kendimizi. hayat her şeyi istediğimiz gibi şekillendirir.
0 yorum:
Yorum Gönder