hay aksi!

bir edebiyat dergisinde, "yazarlardan yazar adaylarına 40 öneri" başlığı altında görmüştüm o öğüdü.

kimin söylediğini hatırlamıyorum.

"aklınıza geldiği anda yazın," diyordu. "fikirlerinizi, düşündüğünüz anda not edin, sonra uçup giderler."

yalnızca fikirlerimi değil, gerekli gereksiz, her şeyi unutan biri olarak, neyse ki bu cümleyi hafızama işledim.

genellikle, yatarken, yolculukta, banyoda, yürürken, bir konuyu alıyorum, derleyip toparlıyorum, şanslıysam çözüme ulaştırıyorum. yanımda kağıt kalem olmuyor çoğunlukla. olduğu zamanlarda da ya üşengeçlikten ya yiğitliğe bok sürdüremediğimden (bunu mu aklımda tutamayacağım, canım) not almıyorum.

diyelim, not aldım. aklıma duyduğum (boşa çıkmış) güvenden mi, insan bir konuda hep aynı şeyi düşünür yanlış inancından mı, aldığım bu not (gerçi adı üstünde), gayet kısa ve öz oluyor. dün, okuduğum kitabın sayfasının boş bir yerine yazmışım mesela, "özgürlük sorunu." bugün ümitle açtım sayfayı, baktım yazdığıma... "özgürlük sorunu..." baş kaşıma, ardından "hmmm......" eh, bununla ilgili her şeyi baştan düşünmek zorunda kalacağım.

geçen gece de uyku tutmamış, bir şeyler düşünüyorum, yazı yazıyorum kafamda. beğendim de yazdığımı. tek sorun, o yazıyı, en azından ana hatlarıyla sabaha çıkarabilmek. "tamam," dedim, "bu yazıyı aklımda tutacağım." giriş cümlesini ezberlemeye çalıştım, konu için anahtar bir cümle buldum. bunları tekrarlayarak uyudum. uyandım, kahvaltıdan sonra, "yazı...," dedim. bir kelime hatırladım: "gerçek." biliyorum, önde de kısa bir cümlecik vardı. "gerçek," bir sonraki cümlenin ortasında yer alıyordu. fazla düşünmedim, bıraktım.

gece, masa tenisi oynarken, topu masaya denk getiremedim, "hay aksi," dedim. bu cümle, mekandan bağımsız olarak bir kez daha yankılandı kafamda. tekrar "hay aksi," dedim, çünkü hatırlayamadığım ilk cümlecik buydu.

döndüm baktım, uykudan önce yazısından elimde kalan; "hay aksi! gerçek!" anlam çıkarmam gerekir mi bilmiyorum.

sonra bir karar aldım: ya aklına geldiğinde yaz, ya da o yazarı dinleme.